SHBA-ja dhe ndotësit e tjerë të pasur e të mëdhenj kanë ende përgjegjësinë për të ofruar ndihmën e drejtpërdrejtë në një shkallë shumë më të madhe sesa po bëjnë aktualisht. Kjo vlen si për ndihmën e pakushtëzuar për të ndihmuar ndryshimin e klimës së keqe të motit, ashtu edhe për financimin për t’i ndihmuar ata të zvogëlojnë ndotjen e tyre
Nëse ka një çështje që ka zënë qendër në Konferencën e Ndryshimeve Klimatike të Kombeve të Bashkuara (COP27) të këtij viti, është paraja. Delegatët, aktivistët e klimës dhe numri në rritje i shpejtë i pjesëmarrësve të sektorit privat po diskutojnë se kush duhet të paguajë për ndryshimin e klimës dhe si.
Fokusi te paratë është i vonuar. Ndërsa bisedimet vjetore për klimën kanë të bëjnë përfundimisht me uljen e ndotjes së gazrave serrë, kalimi në një ekonomi neto zero kërkon financim masiv, si dhe përshtatje me një botë me temperatura mesatare në rritje dhe nivele të detit, mot ekstrem gjithnjë e më të shpeshtë dhe të ashpër dhe të gjitha efekte të tjera të kushtueshme të djegies së lëndëve djegëse fosile.
Që nga COP15 në Kopenhagë, në vitin 2009, një figurë kryesore në këtë debat ka qenë “100 miliardë dollarë”. Kjo është sa premtuan ekonomitë e përparuara të botës t’u jepnin vendeve në zhvillim çdo vit deri në vitin 2020. Por, nuk ishte kurrë e qartë nëse ky objektiv i referohej vetëm parasë publike ose nëse mund të përfshinte një përzierje fluksesh publike dhe private. Ndërsa pjesa më e madhe e Jugut Global e interpretoi atë si një angazhim të fondeve publike, shumica e Veriut Global preferoi përkufizimin më të gjerë. Nëse dikush merr këndvështrimin e fundit, bota e pasur ishte tashmë në rrugën e duhur për të siguruar 97 miliardë dollarë flukse financiare vjetore për klimën në vitin 2011, sipas një studimi të cituar gjerësisht nga Iniciativa e Politikave Klimatike.